Nepoznato gde su sahranjeni unutrašnji organi Sulejmana Veličanstvenog
Siget čuva sultanovo srce?
Navršava se 450 godina od kada je turski sultan Sulejman Zakonodavac otišao bogu na istinu. Čovek za kojim su srpske žene „poludele“ zbog romantizirane i nedovoljno istorijski potkovane serije „Sulejman veličanstveni“, bio je, u stvari, najveći sultan Osmanske imperije. Te 1566. u leto je krenuo po treći put na Beč. Ipak, smrt ga je prekinula u tom pohodu.
U noći između 5. i 6. septembra 1566. Sultan i njegova vojska su bili pred Sigetom. Sultanova vojska brojala je 100.000 vojnika, dok je branilaca bilo neuporedivo manje – svega 2.300. Sulejman se predveče pojavio na konju pred vojskom, vratio se u šator, i odatle više nije izašao.
Ne zna se šta je tačan razlog smrti. Neki pominju bolest, drugi starost (rođen je 1494.) – suštinski, nikad nije utvrđeno, jer je sultanova smrt sakrivena.
Naime, Sulejmanovu smrt je sakrio prvi vezir carstva Mehmed paša Sokolović, da vojska ne bi izgubila moral pred odlučujuću bitku. Prema jednoj priči, Mehmed paša je balasamovao Sulejmana i njegove unutrašnje organe tajno sahranio pored tvrđave u Sigetu. Telo je postavio u uspravan položaj, kao da sedi, a jednog slugu slične boje glasa zadužio da imitira sultanov govor.
U ovom poslu svedoka nije smelo da bude. Lekara koji je konstatovao smrt Mehmed paša Sokolović je pogubio. Prema nekim istorijskim tvrdnjama, pobio je i deset hafiza na čelu sa imamom. Pismo o preuzimanju vladarske pozicije poslao je novom sultanu Selimu po brzom kuriru.
Tajna je otkrivena posle mesec i po dana, kada je bilo sigurno da novi sultan stiže. Na mestu gde su zakopani Sulejmanovi unutrašnji organi, Sokolović je kasnije podigao turbe. Turbe je srušeno 1693. po naređenju jednog austrijskog vojnika da bi na tom mestu nikla katolička crkva.
Siget je, uz velike gubitke, osvojen. Komandant njegove odbrane, Nikola Zrinski, ubijen je i, prema nekim istorijskim izvorima, glava mu je stajala na koplju dva dana, kasnije sahranjena u crkvi Svete Jelene u Čakovcu.
Kardinal Rišelje je opisao opsadu mađarskog zamka Siget kao „bitku koja je spasila civilizaciju“.
Sulejmanovo telo je prebačeno u Istanbul. Srce je ostalo podno Sigeta. Na tom mestu je danas katolička crkva posvećena Devici Mariji.
Neki istoričari i arheolozi danas tvrde da je priča o pokopavanju Sulejmanovih iznutrica podno Sigeta izmišljena, i da ju je lansirao lokalni sveštenik 1916. godine, iz političkih razloga. U doba Prvog svetskog rata, naime, Mađarska, odnosno Austrougarska monarhija, bila je turski saveznik i bili su im potrebni simboli „besmrtnog prijateljstva“.
Istoričari i arheolozi od 2014. pokušavaju da odgonetnu gde je pokopano sultanovo srce.
Postoji nekoliko mapa koje bi mogle da im pomognu. Jedna, iz 1689. godine, čak i označava lokaciju srca, dok su druge, sačuvane u ratnom arhivu u Beču, napravljene za habsburške trupe koje su preuzele grad tokom 1680. Tu je i čitav niz informacija u arhivama Vatikana, Venecije, Budimpešte i Istanbula.
Mape, međutim, mogu da vode na pogrešan trag. Jer kada su Habsburzi osvojili zamak 1689. godine, srpski plaćenici proterali su preostale muslimane. Nemački katolici naselili su ovo područje u 18. veku, a pejzaž se dosta promenio od tada. Čak se minijaturno ledeno doba podudarilo sa osmanskom okupacijom.
Ono što je danas potočić Almasi, nekada je bilo divlja bujica. Takođe, treba napomenuti i da „sziget“ na mađarskom znači „ostrvo“, koje se dizalo iz nekadašnje rečne močvare. U blizini je danas i Park tursko-mađarskog prijateljstva, a nalazi se na mestu nekadašnjeg logora Sulejmanove vojske, gde je i spomenik sultanu Sulejmanu.
Istoričari smatraju da se grobnica nad kojom je podignuto turbe, nalazila na brdu gde je tokom opsade mađarskog utvrđenja bio postavljen Sulejmanov šator.
Nataša Ilić
